Viyana’ya adım attığınızda sizi karşılayan sessizlik, yalnızca bir boşluk değil; tarihin ve sanatın zarifçe konuştuğu bir duruştur. Bu şehirde sessizlik bile melodiktir. Her sokağın köşesinde Mozart’ın zarif notaları, Beethoven’ın içten gelen tutkusu ve Strauss’un valslerinin yankısı duyulur gibi olur. Viyana, kulağınıza değil, ruhunuza çalan bir orkestradır. Sabah saatlerinde Schönbrunn Sarayı’nın bahçelerinde yürürken kuş sesleriyle geçmişin zarafetini hissedersiniz. Sarayın süs havuzları, heykelleri ve barok mimarisi arasında dolaşırken zaman yavaşlar; sanki her şey biraz daha saygıyla hareket eder. Şehrin kalbini çevreleyen Ringstraße, sadece bir cadde değil, bir kültür galerisidir. Opera binaları, müzeler, tarihi üniversiteler ve kitap kokan kütüphaneler... Her bina başka bir hikâye anlatır; bazen bir filozofun cümlesini, bazen bir bestecinin iç döküşünü fısıldar. Bir Viyana kahvesi, yalnızca içilen bir içecek değildir burada. Kreması bol, tadı dingin; ama esas anlamı oturduğunuz masada, size eşlik eden duvar saatinin tik taklarında saklıdır. Şehrin zarif kafelerinde oturup dışarıyı izlemek, Viyanalıların yüzyıllardır süregelen alışkanlığıdır. Her fincan kahve, bir düşünceye eşlik eder, bir sessizliği paylaşır. St. Stephen Katedrali’nin önünde durduğunuzda yalnızca bir yapıya değil, bir ruh hâline tanıklık edersiniz. Viyana, konuşmayı değil, hissetmeyi öğretir. İnsanlar yüksek sesle değil, mimikleriyle, duruşlarıyla konuşur. Her şey yerli yerinde, her detay düşünülmüştür; gösterişsiz ama derin. Bu şehir size yol tarif etmez; yolları siz keşfedersiniz. Ve bir kez o taş sokaklarda yürümeye, klasik notalarla düşünmeye başladıysanız, artık sıradan bir gezgin değil; bir dinleyici, bir hayran, bir parça olmuşsunuzdur. Viyana, sizi misafir etmez… Sizi içinden biri gibi kabul eder. Ve ayrılırken, yanınıza aldığınız şey sadece fotoğraflar değil; kulağınızda çalan görünmez bir müzik, kalbinizde usulca salınan bir vals olur.